AMAÇ: Koagülaz negatif stafilokoklar (KNS) klinik mikrobiyoloji laboratuvarlarında en sık izole edilen bakteri gruplarından biridir. Tıpta uygulanan invaziv teknikler ve prostetik cihaz kullanımının artmasından dolayı bu bakterilerin hastane kaynaklı bakteriyemilerde önemi artmaktadır. Bu çalışmada, kan kültürlerinden izole edilen toplam 50 KNS suşunun tür düzeyinde tanımlanması ve metisilin direncinin belirlenmesi amaçlanmıştır.
YÖNTEMLER: İzole edilen suşların tür tayini API STAPH tiplendirme sistemi, metisilin direnci disk difüzyon yöntemi kullanılarak belirlenmiştir.
BULGULAR: KNS suşları API STAPH tiplendirme sistemi ile 10 tür olarak sınıflandırılmıştır. Staphylococcus epidermidis (%36), S. choromogenes (S. hyicus subs. chromogenes) (%12) ve S. haemolyticus (%10)'un en sık bulunan türler olduğu belirlenmiştir, beş izolatın ise tiplendirilmesi yapılamamıştır. Suşların 20 (%40)'sinde metisiline direnç saptanmıştır.
SONUÇ: Koagülaz negatif stafilokoklar kan kültürlerinden sıklıkla izole edilmekte ve metisilin dirençleri artmaktadır. Klinik önemi olan KNS'lerin tiplendirilmesi ve metisilin dirençlerinin belirlenmesi özellikle hastane kaynaklı bakteriyemiler açısından önemlidir.

OBJECTIVE: As a group, the coagulase-negative staphylococci (CNS) are among the most frequently isolated bacteria in the clinical microbiology laboratories. They are becoming increasingly important as causative agents of hospital-acquired bacteraemia, with the increasing use of prosthetic devices and other invasive technologies in medical institutions. In this study, the aim was to identify the species level of 50 strains of CNS from isolated blood cultures and to determine their susceptibility against methicillin.
METHODS: The strains were identified using by API STAPH identification system. The 50 CNS strains were evaluated for susceptibility against methicillin by disk diffusion method.
RESULTS: The CNS strains were classified into ten species by the API STAPH system. Staphylococcus epidermidis (36%), S.choromogenes (S.hyicus subs.chromogenes) (12%) and S.haemolyticus (10%) were the most frequent species and five of isolates were not identified. The rate of resistance to methicillin were 20 (40%) in these strains.
CONCLUSION: Coagulase-negative staphylococci (CNS) are common isolates from blood cultures, and an increasing proportion is now methicillin resistant. The need for species identification of clinically significant CNS and the methicillin resistance must be emphasized.

AMAÇ: Bu çalışma, Ankara ilinde zoonotik enfeksiyonlar için risk grubu olduğu düşünülen evcil hayvan kliniği ile uğraşan veteriner hekimler ve teknisyenlerinde, gönüllü hayvan severlerde Qateşi, listerioz, toksoplazmoz ve kistikekinokokkoz'un seroprevalansını belirlemek amacıyla yapılmıştır.
YÖNTEMLER: 88'i veteriner hekim, 25'i veteriner teknisyeni, 14 ü gönüllü hayvan sever ve kontrol grubu olarak 20si sağlık çalışanı olmak üzere alınan 147 serum örneği Q ateşi için İndirekt Floresan Antikor Testi (IFAT), listerioz için Osebold Aglütinaston Testi (OAT), toksoplazmoz için Sabin Feldman Dye Testi (SFDT) ve kistik ekinokokkoz için İndirekt Hemaglütinasyon testi (İHA) ile incelenmiştir.

BULGULAR: 88 veteriner hekimin 27 (%30,6)'si, 25 veteriner teknisyenin sekizi (% 32), 14 gönüllü hayvan severin dördü (%28,5) ve 20 kontrol grubunun biri (%5) Coxiella burnetii IgG antikorları yönünden seropozitif bulunmuştur. Veteriner hekimlerin OAT ile 27 ( %30,6)'sinde, veteriner teknisyenlerinin dokuzunda ( %36), gönüllü hayvan severlerin üçünde (%21,4) ve 20 kontrol grubunun birinde (%5) Listeria yönünden seropozitiflik belirlenmiştir. Toxoplasma gondii antikorları yönünden, veteriner hekimlerin %28,4'ünün, veteriner teknisyenlerinin % 16'sının, gönüllü hayvan severlerin %50'sinin ve kontrol grubunun (%30) seropozitif olduğu saptanmıştır. Bir veteriner hekimde İHA testi ile 1/128 titrede kistik ekinokokkoz antikoru varlığı bulunmuştur.
SONUÇ: Ankara İlinde pet kliniği ile uğraşan veteriner hekimler ve teknisyenlerinde, gönüllü hayvan severlerde Q ateşi ve listerioz seroprevalansı yüksek olarak saptanmış ve kontrol grubu ile arasındaki fark istatistiki olarak anlamlı bulunmuştur (p<0.05). Bu nedenle, risk grubunda olduğu düşünülen meslek çalışanları, zoonotik enfeksiyonlar yönünden bilinçlendirilmeli ve bölgede bu enfeksiyonların epidemiyolojiközellikleri araştırılmalıdır.

OBJECTIVE: This study was carried out to determine seroprevalence of Qfever, listeriosis, toxoplasmosis and cystic echinococcosis among pet veterinarians, veterinary technicians and animal lovers who are in close contact with animals.
METHODS: Atotal of 127 sera consisting of 88 veterinarians, 25 veterinary technicians and 14 animal lovers were tested for Q fever by using Indirect Fluorescence Antibody Test (IFAT), for listeriosis by Osebold Agglutination Test (OAT), for toxoplasmosis by Sabin Feldman dye test (SFDT), for cystic echinococcosis by Indirect Hemaglutination Test (IHA).
RESULTS: Twentyseven out of 88 (30.6%) veterinarians, eight out of 25 (32%) veterinary technicians, and four out of 14 (28.5%) animal lovers and one out of 20 (%5) control group were found to be positive for the presence of C. burnetii IgG antibodies. By using OAT, listeriosis seropositivity were determinated for 27 out of 88 (30.6%) veterinarians, nine out of 25 (36%)veterinary technicians, three out of 14(21.4%) animal lovers and one out of 20 control group. SFDT results showed that 28, 4% of veterinarians, 16% of veterinary technicians, 50% of animal lovers and 6 out of 20 (%30) control group were positive. Only one serum sample belong to veterinarians was seropositive at 1/128 titer for cystic echinococcosis by IHA test.
CONCLUSION: In this study, it was determined that there was a high seroprevalence for Qfeverand listeriosis between pet veterinarians, veterinary technicians and animal lovers whoworks in Ankara provice and theresultwasstatisticallysignificant when compared with the control group (P<0,05). This study suggests that people, especially those who are close contact with animals, should be warned and informed about zoonotic infections. In addition, further studies should be performed to elucidate epidemiology of mentioned zoonotic infections in this region.

AMAÇ: Trichomonas vaginalis'in tanısı; direkt mikroskobik inceleme ile haraketli trofozoitlerin görülmesiyle, çeşitli kültür yöntemleriyle, serolojik ve moleküler yöntemlerle konulmaktadır. Bu çalışmada, vajinal akıntı örneklerinde T. vaginalis'in saptanmasında direkt mikroskobik inceleme ile iki farklı kültür yönteminin karşılaştırılması amaçlanmıştır.
YÖNTEMLER: Anormal vajinal akıntı şikayeti ile Kadın Hastalıkları ve Doğum Polikliniğine başvuran ve yaşları 18-48 arasında değişen 128 kadın çalışmaya alınmıştır. Steril pamuk eküvyon yardımı ile arka forniksten alınan örnekler direkt mikroskobik olarak incelemiş; ayrıca cystein pepton liver maltose (CPLM) ve tripticase yeast extract maltose (TYM) besiyerlerine ekilmiştir. Ekim yapılan tüplerin 1., 2., 3., 4. ve 7. günlerde kontrolleri yapılmış, optimal üreme günleri saptanmış ve üç yöntemin performans kriterleri belirlenmiştir.
BULGULAR: İncelenen 128 hastanın 12 (%9.37)'sinde T. vaginalis pozitifliği görülmüştür. Bu 12 olgunun tamamı TYM besiyerinde üremiş olduğundan TYM besiyeri altın standart olarak kabul edilmiştir. CPLM besiyerinde 12 pozitif olgunun dokuzu saptanabilmiştir. Duyarlılık, özgüllük, pozitif ve negatif prediktif değerler sırasıyla %75, %10, %100 ve %97 olarak belirlenmiştir. Direkt mikroskobik incelemeyle ise 12 pozitif olgunun yedisi görülmüştür. Bu yöntemin duyarlılık, özgüllük, pozitif ve negatif prediktif değerleri sırasıyla %58, %100, %100 ve %96 olarak bulunmuştur. CPLM besiyerinde üremeyen bir örnek mikroskobik incelemede pozitif saptanmıştır. Optimal üreme süresinin CPLM besiyeri için iki, TYM besiyeri için ise dört gün olduğu gözlenmiştir.
SONUÇ: Trikomoniyazis tanısında direkt mikroskobik inceleme kolay ve ucuz bir metod olmasına rağmen kültür daha duyarlı bir yöntemdir. T.vaginalis'in laboratuvar tanısında erken sonuç alındığı için TYM besiyerinin kullanılmasının, laboratuvar çalışmalarında ise CPLM besiyerinin tercih edilmesinin uygun olacağı kanısına varılmıştır.

OBJECTIVE: Trichomonas vaginalis diagnosis is made by identifying motile unicellular flagellates by direct microscopic examination of wet mount slides, by using different culture media and serological and molecular methods. In this study, it is aimed to compare wet mount microscopy with two different culture methods for the detection of T.vaginalis in swab specimens.
METHODS: A total of 128 women, ages between 18-48 with abnormal vaginal discharge who applied to Obstetrics and Gynecology Department were enrolled in this study. The samples of vaginal secretions from the posterior fornix collected on a sterile cotton tipped swab. The samples taken from posterior fornix by using sterile cotton-tipped swap were examined by using wet-mount preparations and culturing on cystein pepton liver maltose (CPLM) medium and tripticase yeast extract maltose (TYM) medium. The culture tubes inoculated by aliquots of secretions into each medium had been read on 1., 2., 3., 4. and 7. days, optimal days had been determined and the performance of the three methods had been evaluated.

RESULTS: Of the 128 patients 12 (9.37%) had positive results for T.vaginalis. TYM medium is accepted as gold standart, since all those 12 positive cases were detected in TYM medium. CPLM medium detected only 9 of these 12 positive cases. Sensitivity spesificity, positive and negative predictive values were determined as 75%, 10%, 100% and 97% respectively. Wet mount examination detected only 7 of the 12 positive cases. Sensitivity, spesificity, positive and negative predictive values were found as 58%, 100%, 100% and 96% respectively. One CPLM negative case was positive in wet mount examination. Optimal growth observered in two days for CPLM and four days for TYM medium.
CONCLUSION: Although vaginal saline wet mount is an easy and low-cost technic in diagnosis of Trichomoniasis, culture is more sensitive than the direct examination. It is concluded that TYM medium is superior to CPLM medium for growth of T.vaginalis because of its rapidity, CPLM medium should be prefered for studies performed in the laboratory.

AMAÇ: Ülkemizde de görülen listeriosis ve toxoplasmosis bölgenin coğrafik konumuna, sosyokültürel yapısına ve beslenme şekline göre farklı oranlarda görülmektedir. Çalışmada Malatya ili merkez belediyesinde zoonoz hastalıkları açısından risk grubu olduğu düşünülen 150 temizlik personelinde listeriosis ve toxoplasmosis seroprevalansının saptanması amaçlanmıştır.

YÖNTEMLER: Araştırmada listeriosis tanısı için Aglütinasyon Yöntemi ve toksoplazmosis tanısı için Sabin Feldman DyeTesti kullanılmıştır.
BULGULAR: Yapılan değerlendirmede çalışan 150 personelin 14 (%16)ünde Listeriosis ve 37'sinde (%24,6) anti-Toxoplasma gondii antikoru tespit edilmiştir. Antikor titreleri açısından da listeriosisde çöp toplayıcı ve süpürgecilerde seropozitiflik yüzdesi yüksek bulunmuştur. Toxoplasmosisde de süpürgeci olarak çalışanlarda seropozitiflik diğer gruplara göre yüksektir.
SONUÇ: Risk grubunu oluşturan meslek çalışanlarına zoonotik enfeksiyonlarla ilgili bilgilendirme, bulaşma ve korunma yolları yönünden halk sağlığı eğitim programlarının uygulatılması ve bölgede bu enfeksiyonların epidemiyolojik özelliklerinin aydınlatılması için daha ileri araştırmaların yapılması gerektiği sonucuna varılmıştır.

OBJECTIVE: The prevalence of listeriosis and toxoplasmosis in Turkey varies according to the geography, socio-cultural profile, and dominant nutrition habits of the region. The purpose of the present study is to determine the listeriosis and toxoplasmosis seroprevalence among 150 dustmen working in Malatya municipality who are considered to be a risk group in terms of zoonotic diseases.
METHODS: Agglutination test and Sabin Feldman dye test were used to determine listeriosis and Toxoplasmosis, respectively.

RESULTS: The evaluation revealed that out of 150 dustmen 14 (16 %) were infected with Listeriosis and 37 (24.6 %) with anti-Toxoplasma gondii antigen. The rate of seropositivity for listeriosis among garbage collectors and sweepers was found to be high. The seropositivity for toxoplasmosis among sweepers was also higher than the other groups.
CONCLUSION: Finally, it was concluded that the workers in this risk group should be informed about zoonotic infections, given some public health training programs about the ways of contagion and protection, and further researches should be carried out for better clarification of the epidemiology of such infections

Enterokoklar özellikle 1980'lerden sonra en önemli nozokomiyal enfeksiyon etkenlerinden biri haline gelmiş ve antibiyotiğe dirençli fırsatçı patojenler olarak dikkatleri üzerine çekmişlerdir. Son yıllarda çoklu antibiyotik direnci gösteren enterokok suşlarının ortaya çıkması ile enfeksiyonlarda kullanılan mevcut tedavi yöntemlerinin uygulanabilirliği kısıtlanmış ve glikopeptid, penisilin ve aminoglikozit grubu antibiyotiklere direnç geni taşıyan enterokok enfeksiyonları halk sağlığını tehdit eder olmuştur. Özellikle vankomisin ve teikoplanin gibi glikopeptid grubu antibiyotiklere kazanılmış ve indüklenebilir yüksek seviyede direnç içeren Vankomisine Dirençli Enterokok (VRE) suşlarının sayısı giderek artmıştır. Şu ana kadar enterokoklarda van A'dan van G'ye kadar vankomisin direncinden sorumlu olduğu bilinen yedi farklı gen kümesinin dizilemesi yapılmış ve varlığı gösterilmiştir. Bu gen kümelerinden en iyi tanımlananı van A ve van B kümeleri olup klinik enterokoklarda en çok karşılaşılan direnç tiplerini oluştururlar. Van A tipi direnç gösteren VRE suşlarında görülen direncin nedeni, hücre duvarındaki peptidoglikan öncüsü D-ala-D-ala dipeptidinin, D-ala-D-lak depsipeptidi ile yer değiştirilmesi sonucu glikopeptidin 1000 kat daha az ilgiyle substratına bağlanabildiği bir modifikasyon ile vankomisinin hücre duvarı sentezini inhibe etmesinin engellenmesidir. Van C, Van E ve Van G tipi dirençlerde ise D-ala-D-serin şeklinde değişim söz konusudur. Bu direnç genlerinin enterokoklar arasında ve özellikle diğer Gram pozitif bakterilere plazmid ve transpozonlar aracılığıyla aktarımı, direncin hızla yayılmasına neden olarak tehlikeli boyutlara ulaşmıştır. Bu derlemede tüm dünyada olduğu gibi ülkemizde de geliştirdiği direnç mekanizmaları ile antibiyotik direncinin yayılımına yol açan enterokoklarda direnç kaynaklarının moleküler mekanizmaları irdelenmiş ve bu direnç kaynaklarının bilinmesinin, direncin önlenmesi ve yeni antibiyotik kullanım politikaları geliştirilmesi açısından önemi vurgulanmıştır.

Enterococci have emerged as major antibiotic-resistant opportunistic pathogens causing nosocomial infections, especially after 1980's. In the last decade, currently available alternatives for therapy of enterococcal infections became limited due to multiple antibiotic resistant strains and these enterococcal infections caused by these strains carrying glycopeptide, penicilin and aminoglycoside resistance genes, began to treat public health. Particularly the number of Vancomycin Resistant Enterocococci (VRE) have increased, carrying acquired and inducible high-level resistance genes to glycopeptide antibiotics in the course of time. Till now, seven different gene clusters responsible for glycopeptide resistance were sequenced and demonstrated from van A to van G. Of these clusters van A and van B gene clusters codes for the best described and the most encountered resistance phenotypes among clinical enterococci. The reason of Van Atype glycopeptide resistance in enterococci is to prevent vancomycin to inhibit cell wall synthesis by modification of cell wall precursor D-Ala-D-Ala dipeptide to D-Ala-D-Lac depsipeptide which leads binding of vancomycin to its substrate with 1000-times lower affinity. In Van C, Van E and Van G type resistance, the modification is on D-ala-D-ser dipeptide. Plasmid and transposon-mediated transfer of these resistance genes between enterococci and specially to other Gram positive bacteria caused spread of resistance which reached to dangerous dimensions. In this review, it is emphasized the importance of knowing the source of genetic fundamentals in terms of controlling antibiotic resistance, and implementing new antibiotic policies for the control of enterococci which gave rise to the spread of resistance by developing antibiotic resistance mechanisms not only worldwide but also inTurkey.

Akrepler hastalık etkenlerini taşımazlar, ancak çoğu zaman kendilerini korumak amacıyla, insan ve hayvanları sokarak zehirlenmeye neden olurlar. Skorpionizm vakalarının tedavisinde halen kullanılan tek metot akrep antivenom tedavisidir. Antivenom at, koyun, keçi veya deve gibi hayvanlara küçük miktarlarda venom enjeksiyonu ile üretilmektedir. Bu hayvanlarda venomun aktif molekülüne karşı immun bir yanıt gelişir. Hayvanların kanında üretilen antikorlar hayvanlardan düzenli aralıklarla alınır. Toplanan kandan plazma ayrılır. Farklı kimyasal yöntemlerle saflaştırılır ve akrep sokmalarının tedavisinde kullanılır. Türkiye'de, akrep antivenomu 1942 yılından beri Refik Saydam Hıfzısıhha Merkez Başkanlığı'nda üretilmektedir. Bu derlemede, akrep antivenom üretim protokolü hakkında bilgi verilmesi amaçlanmıştır.

Scorpions do not harbor agents of disease but, they cause envenomations by stinging humans and animals, most of the time to protect themselves. Scorpion antivenom treatment is still the only method used for therapy of scorpionism cases. Antivenom is produced by injecting a small amount of the venom into an animal such as horse, sheep, goat, or camel. These animals develop an immune response against the venom's active molecule. Antibodies produced in animal's blood were taken in regular intervals. Plasma was separated from collected blood. It purified by different chemical process and used to treat of scorpion stings. In Turkey, scorpion antivenom has been produced in Refik Saydam Hygiene Center since 1942. The protocol of scorpion antivenom production was explained in this study.